(Wataha Mroku.) Od Roxas'a.

Wpatrywałem się uporczywie w Miko. Czekałem aż coś powie.

- Ciąłeś się. - Spojrzała na moje nadgarstki.

- Ta. - Odpowiedziałem.

- Nadal to robisz.? - Zapytała bez ogródek.

- Czasem.

- Nie wypisuj swojej historii na ciele to bez sensu.

Milczałem zachowując kamienną twarz. Dziewczyna nagle uśmiechnęła się ponuro.

- Podobno ludziom to ułatwia życie, ale twoje rany wskazują na coś innego. Zdążyłam się im przyjrzeć i sądzę, że nie tylko dawałeś upust uczuciom. Mam rację?

- Tak. - Odparłem zmieszany. Co ona ode mnie jeszcze chce.?

- Za każdym razem gdy na nie patrzysz przypominasz sobie wszystko, to boli, prawda? Wiesz, ze gorzej będą to przeżywać twoi przyjaciele? 

Zastanowiłem się chwilę.

- To nie ma znaczenia czy boli. Nie mam przyjaciół i ich nie potrzebuję.

- Nie prawda, dzięki przyjaciołom stajesz się kimś, coś po tobie zostaje i nigdy już nie zniknie, jesteś w ich pamięci, a oni mówią o tobie nawet po twojej śmierci. Zawsze jesteś dla nich ważny, nie odepchną Cię, nie zranią. Nie uważasz tak? 

- Nie. To tylko kłamstwo. - Stwierdziłem.

- Dzięki temu kłamstwu jeszcze tu jestem, dla mnie te kłamstwa stały się rzeczywistością. Dzięki pewnym osobom żyję. – Jej ponury uśmiech nie znikał.

- Nie wątpię w to. – Odparłem.

- Wiesz, ze są tu wilki, które zostały zranione przez przyjaciół i rodzinę? Uwierzyli w te kłamstwa i nie są już tacy samotni. Uwierzysz w przyjaźń ? Pomogę Ci. – Jej uśmiech stał się promienny.

Znów zamilkłem. Miko podeszła do mnie i stanęła na palcach aby szepnąć mi do ucha.

- Nie odpowiadaj, Ja już zdecydowałam, że Ci pomogę zaufać.

Po tych słowach rozpłynęła się w powietrzu. 

Usiadłem na pobliskim kamieniu. Znów wyjąłem mój sztylet. Bez wahania przyłożyłem go do skóry i przyjechałem. Pojawiła się krew a ból otrzeźwił mi myśli.