(Wataha Mroku) od Nemezis

Miko wreszcie zaczęła mówić:

- Tak to „ wizje”, ale nie zwyczajne, pokazałam Ci to jak wyjęłam „siebie” z wody i „byłam” materialna, a teraz trzymam niedawno zdarte futro, coś jest nie tak i do tego ten sen. – Powiedziała przerażona.

- Nie martw się, zobaczymy co będzie dalej, może te wizje próbują Ci coś przekazać. – Powiedziałam patrząc z zainteresowaniem na futro. przyglądając się futerku.

- Moją śmierć… - Powiedziała grobowo.

- Nie koniecznie. – Odparłam.

Uśmiechnęła się leciutko i wstała.

- Nie będę Ci przeszkadzać, bo pewnie masz jeszcze dużo roboty. Przyjdę jutro i zaopiekuję się maluchami, no i może zrobię im mały trening. – Zaproponowała.

- Dobrze, tylko uważaj na moje dzieciaki bo mają geny … - Powiedziałam.

- Wilków bez skrupułów. – Dokończyła za mnie.

Miko szybko otarła łzy i poszła przed siebie. Kiedy zniknęła w krzakach
skierowałam się do jaskini Wilków Wody.

Postanowiłam biec truchtem w ludzkiej postaci. Nic mi się przecież nie stanie.

Wpadłam do groty, i skierowałam się do Rapix.

-Cześć Rap. -Uśmiechnęłam się do niej

-No witaj Nem.

-I jak tam Dastan? -Zapytałam złośliwie.

-Ah wszystko z nim w porządku- Odpowiedziała z błyskiem w oku po czym zaczęła mi się przyglądać. -Ale Ty chyba nie przyszłaś tylko po to by się zapytać jak z nim, prawda? Masz jeszcze powód. -Stwierdziła.

-Nie mogę odwiedzić swej przyjaciółki? -Zapytałam z wymuszonym uśmiechem.

-Nemezis... Mów.

-Chodzi o Miko.... -Powiedziałam grobowym tonem.

-A co sie dzieję?

-No własnie nie wiem. W sensie wiem, ale nie do końca. Ostatnio nawiedzają ją wizje jej śmierci za młodu.

-No ale jak śmierci jak żyje.

-No własnie w tym problem.

-Wadera się zadumała.

-Rapix, ja przylecę do Ciebie ze szczeniaki pod wieczór teraz muszę gdzieś polecieć.

-Dobrze, ja w tym czasie pomyślę.

Przytaknęłam i wyleciałam już w wilczej postaci z groty.

Skierowałam się do Krainy Lazur. Do Kaito, Gabriela i pozostałych Alf.