(Wataha Powietrza) Od Miko

Ockneli się, nareszcie.

- I co? – Zapytałam.

- Miko, to ty musisz to przerwać. – Powiedziała ze smutkiem Nemezis.

- Ale Luna.. – Do moich oczu napłynęły łzy.

- Ona widocznie się o ciebie martwi, a ty musisz sobie sama poradzić. – Odparła Nemezis.

Ścisnęłam rękę Grega.

- Jak nie wrócę, to o mnie zapomnijcie. – Uśmiechnęłam się przez łzy.

- To niemożliwe. - Odparł z powaga Illuś.

- To moja prośba, nie chcę byście cierpieli, więc proszę zapomnijcie o mnie jak umrę. – Błagałam.

- Głupolu, nie da się o tobie zapomnieć. – Odparła Nem.

- Da. – Szepnęłam i zaczęłam tracić przytomność.

- Obiecaj mi, że wrócisz. – Krzyknął Il.

- W razie czego zapomnij… - Powiedziałam i zamknęłam powieki.

Było mi zimno, ale miałam zaciśnięte zęby.

- No chodźcie wszyscy! – Krzyknęłam i nagle pojawiły się wszystkie postaci.

Wyciągnęli do mnie ręce.

- Nie chcę! – Krzyknęłam.

- Przecież wiemy, że chcesz. – Powiedziała kopia mojego braciszka.

- To czemu stąd uciekam? – Uśmiechnęłam się szyderczo.

Opuścili ręce i zaczęli powoli znikać. Światłość przed zniknięciem powiedziała:

- Wybacz Miko, musiałam to zrobić.

Świat zaczął pękać, a ja tylko zamknęłam powieki. Otworzyłam je i zobaczyłam Grega, który na mój widok uśmiechnął się.

- Jesteś. – Szepnął.

Uśmiechnęłam się lekko. Po czym z ramion przyjaciela wyrwała mnie przyjaciółka.

- Ty głupolu, jesteś taka głupia… - Chyba nie wiedziała co powiedzieć.

Przytulała mnie przez 5 minut, po czym puściła i przejął mnie braciszek.

- Dziękuję, że wróciłaś. Nigdy tak nie rób. – Powiedział również mnie przytulając.

Puścił dosyć szybko.

- Chciała bym wam to wszystko jakoś wynagrodzić. – Powiedziałam zawstydzona. – Co myślicie o przyjęciu? Powiemy wszystkim, że to z okazji… - Nie wiedziałam co wymyślić.

- Powrotu Ateny. – Zakończyła moje zdanie Nemezis.