(Wataha Powietrza) Od Miko

Po odejściu Ateny przyszła Luna.

- Jak możesz! – Krzyknęła na powitanie.

- Co? – Zapytałam.

- Nie zostaniesz tu! Nie pozwolę na to! – Krzyczała.

- Nie masz na mnie wpływu. – Odparłam spokojnie.

Po chwili poczułam ostry ból i uklękłam.

~ Jak śmiesz?! Teraz cierp.~ Powiedziała Luna.

Zaczęłam przenosić się do czasów więzienie, to trwało z godzinę po czym wróciłam.

- Nadal chcesz się opierać? – Zapytała wściekła.

- Nie odejdę. – Powiedziałam spokojnie.

- Jesteś głupia?! Dawna Miko postąpiła by… - Zacięła się.

- No jak? – Zapytałam z uśmieszkiem.

- T- Tak sa – samo. – Drżał jej głos.

- Może dlatego, że mam tu kogoś kogo mogę chronić? – Zapytałam.

- Nie pozwolę Ci tu zostać. – Poleciały jej łzy z oczu.

- Luna, ja mam to gdzieś. – Powiedziałam wstając i zaczęłam szukać Greaga przez powietrze.

Przyjaciółka nawet nie drgnęła, a ja poszłam w stronę gdzie prowadził mnie wiatr. Znalazłam go z Zefirem, o ile się nie mylę. Gdy chciałam podejść to ktoś mnie zatrzymał i znowu te wspomnienia. Nie zamierzałam ich widzieć, więc wybiegłam do przyjaciela. Chwyciłam go za rękę i biegłam jak szalona przed siebie, nawet nie słuchałam co mówił Il. Gdy wreszcie przestałam czuć cokolwiek stanęłam.

- Obiecaj mi, że jeśli się zmienię to mnie zabijesz. – Spojrzałam chłopakowi w oczy.

- Co ty? – Zdziwił się.

- Obiecaj. – Powtórzyłam.

- Nie. - Odparł twardo.

Złapałam go  za koszulkę i zmarszczyłam czoło.

- Obiecaj! – Krzyknęłam.

- Nie! – Odkrzyknął.

- Musisz mi to obiecać! – Krzyknęłam.

- Nie ma takiej opcji! – Wkurzył się.

Puściłam go i stanęłam tak ,że miałam twarz skierowaną w dół.

- Ja muszę mieć pewność, że mnie zabijesz. – Powiedziałam szeptem.

Złapał mnie nagle za ramiona i potrząsnął, a potem podniósł mi głowę.

- Nigdy Cię nie zabiję, choćby nie wiem co. – Powiedział z powagą.

- Proszę. – Miałam zaszklone oczy.

- Nie. – Powiedział.

Miałam plan, a on był w nim ważny i jeśli mi nie przyrzeknie, że mnie zabije to może się nie udać. Mam pewność, że Atena, Nemezis, Illuminated i Rapix mnie zabiją, bo już kiedyś mi to obiecali. Jednak bez niego może być trudno… Nie jestem pewna, ale… Mam plan i on w razie czego wypali, tylko on musi się zgodzić. Zacisnęłam pięści.

- Baka! – Wrzasnęłam i uderzyłam go średnio w brzuch.

Spojrzał na mnie ze zdziwieniem.

- Jesteś głupi, masz mi to obiecać! Słyszysz?! Masz obiecać, że mnie zabijesz jak będzie taka potrzeba! – Darłam się waląc piąstkami w jego klatkę piersiową.

- Czemu? – Zapytał w końcu.

- Najpierw obiecaj. – Rozkazałam.

- Bez przyczyny… - Nie skończył.

- Tere fere, ufasz mi?

- Ufam.

- To obiecaj.

- Nie umiem. – Odwrócił wzrok.

- To przeliteruj. – Mówiłam nadal poważnie.

- O~B~I~E~C~U~J~Ę – Literował z lekkim rumieńcem.

- Nie wiem czy wiesz o opiekunach, ale jak on przyjdzie to  się dowiesz o co mi chodzi. – Zaczęłam bez skrupułów. – Gdy się zmienię to musisz ze wszystkimi spróbować do mnie dotrzeć ,jeśli się wam nie uda, bez skrupułów i poczucia winy macie mnie zabić. – Nie dałam sobie przerwać.

- Rozumiem, ale nie będę w stanie Cię zabić. – Odparł.

- Obiecałeś. – Uśmiechnęłam się ponuro.

Przytuliłam go.

- Nie martw się, nie pozwolę byście cierpieli. – Powiedziałam smutno.