(Wataha Powietrza) Od Miko

Poszłam szukać Alfy światła i szybko ją znalazłam gdy rozmawiała z opiekunem. Wyszłam z zarośli.

- Więc opiekunowie już się zjawiają? - Zapytałam podchodząc do nich.

- Witam. Ty jesteś Miko? - Zapytała.

- Owszem.

- Słuchaj Luny, ona naprawdę wiele wie. - Powiedziała optymistycznie.

- Nie zamierzam. - Powiedziałam poważnie. - Nemezis sama nikogo nie obroni, bo nasza kraina ma zbyt wielu członków i choć zagrażam naszym wilkom, to muszę zostać, gdyż czuję się odpowiedzialna.

- Co ty bredzisz? Ja sama wszystkich ratowałam. - Wtrąciła Atena.

- Nie. Ty miałaś plany, które realizowałaś bez względu na wszystko, jednak nie sama. Zawsze ktoś czuwał nad tobą, ale ty i tak tego nie zrozumiesz. - Powiedziałam spokojnie. - Muszę tu zostać, bo ty masz wszystko gdzieś. Być może zmienię przyszłość swoim postępowaniem i się nie przemienię.

- Niestety, nawet jeśli zmienisz przyszłość zostając tutaj, to twoja "przepowiednia" zniszczenia się spełni. Stworzyciele nigdy się nie mylą. - Odparła opiekunka Ateny.

- Chyba, że jest się zaprzeczeniem ich planów. - Powiedziałam tajemniczo.

- Nie rozumiem. - Powiedziała Atena.

- Ateno, przecież to ty i Nemezis działacie zupełnie irracjonalnie, jak ktoś powie wam idźcie w prawo to nie ruszycie w lewo, tak jak większość, wy pójdziecie prosto, lub każda w swoją stronę. - Wytłumaczyłam.

- Masz racje, ale skąd wiesz, że to nie jest zamierzanie? -  Zapytała.

- Bo wszystko ma być spójne i nikt nie może przewyższyć stworzycieli, a jeśli pozostaniemy takimi wilkami jak teraz, czyli działającymi nie po czyjejś myśli, to przewyższymy najlepszych. - Oznajmiłam.

- Fakt. niestety nie podyskutujemy sobie bardziej, bo muszę iść. Żegnajcie. - Pomachała do nas i odeszła.

- Ateno, jeśli będziesz stała z boku to będziesz miała poczucie winy. Moim zdaniem byłaś dobrą Alfą i nie powinnaś się zmieniać, nawet jeśli byłaś czasem "zarozumiała", to powinnaś taka zostać. Wiesz czemu? Bo to było dobre. - Mówiłam z uśmiechem.

- Czemu się tak poświęcasz? - Zapytała przyglądając się mi.

- Bo mam dla kogo. - Spojrzałam w niebo.- Ty też masz dla kogo.

- Wyrosłam z tego wszystkiego. - Odparła.

- Dorosła osoba to taka, która potrafi opiekować się innymi i chce dla nich dobrze, a nie idzie gdy inni jej potrzebują. To samolubne gdy myślisz tylko o sobie. Wiem, że nikt nie jest idealny, ale gdyby każdy taki był to ten świat był by nudny. - Mówiłam.

- Jednak ja już jestem zdecydowana. - Uparła się.

- Ja też, mam nadzieję, że jeśli zginę to z poczuciem, że byłam kimś dla innych, ale po śmierci chcę by wszyscy o mnie zapomnieli. - Mówiłam z powagą, a jednocześnie uśmiechem.

- Czemu?

- Bo nie chce by cierpieli z mojego powodu. - Odparłam.

Zapadła cisza, czyli wadera myślała nad czymś i szczerze miałam nadzieję, że wróci do poprzedniego charakteru.