(Wataha Powietrza) Od Miko

Nagle sama chciałam uciec, jak on przed chwilą i to chyba był najlepszy pomysł. Zeskoczyłam z niego i szybko jako wilk popędziłam przed siebie, nie wiem jak długo zamierzałam biec, ale po jakimś czasie zatrzymałam się przy drzewie. Nagle wyszła Luna, co oczywiście mnie osłabiło.

- Chyba zaczynasz sobie coś przypominać. – Spojrzała na mnie smutno.

- Milcz. Kidy zacznie się ta wojna? – Zmieniłam temat.

- Już niedługo, więc proszę wynieś się stąd.

- Nie ma mowy, będę walczyć do upadłego. – Oparłam się o drzewo.

- W takim razie muszę nauczyć Cię sztuczki, którą znają tam. – Powiedziała tajemniczo.

- Dawaj. – Spojrzała na nią hardo.

Ta spojrzała na ręce. Widziałam, że się martwi, a po chwili straciłam wszystkie siły i upadłam.

- Co się dzieje? – Zapytałam zdziwiona.

- Zmniejszyłam ilość tlenu w twoim ciele, wiec tracisz siły. Poza tym jeśli chcesz tym walczyc musisz nauczyć się obrony przed tym atakiem. – Wytłumaczyła.

Nie zamierzałam się obijać i włączyłam myślenie, po chwili stałam jak poprzednio, a przyjaciółka patrzyła na mnie ze strachem.

- To proste, a teraz twoja kolej. – Dziewczyna padła bezradnie.

- Jak? – W jej oczach pojawiły się łzy.

- co reszta nie odgaduje tego tak szybko? No, więc jestem wilkiem powietrza, co ułatwia wytworzenie tlenu w moim organizmie, poza tym ochrona też będzie prosta, wystarczy mieć tlen na zapas, a odebrać też nie jest trudno wystarczy się skupić. – Spojrzałam na ręce.

- Czyli ty naprawdę wracasz…. Jednak kiedyś, nie miałaś takiej siły. Musisz ich zostawić! Jeśli będziesz szła tym torem to oni zginął przez twoją przemianę! – Dziewczyna była w rozpaczy.

- Wyjdę z tego, poradzę sobie. – Oznajmiłam z uśmiechem, po czym podałam dziewczynie rękę.

Wstała, ja już jej oddałam to co należało do niej. Stanęłyśmy naprzeciwko siebie.

- Luna, to imię nie pasuje do Ciebie. – Wycedziłam nagle.

- Czemu zaczynasz zgrywać odwagę? – Zapytała ze łzami w oczach.

- Z biegiem czasu staję się silniejsza i muszę ratować coraz częściej innych. Czy to źle, że walczę?

- W takiej chwili tak. – Rozpłakała się.

- Znasz przyszłość, ja też, ale przyszłość można zmienić jednym zawahaniem, pójściem gdzie indziej. Moja przyszłość jest tylko moja i nikt, ani nic jej nie zmieni, tylko ja sama. – Podniosłam wyżej głowę.

- Nic nie wiesz! Głupia jesteś! – Upadła i schowała twarz między ręce.

- Wiesz, mam marzenie. – Powiedziałam, a dziewczyna spojrzała na mnie. – Jak zginę to chcę by wszyscy o mnie zapomnieli, to ustaliłam sobie już dawno i powtarzam to po raz setny, ale teraz nie czas na takie marzenie, ja nie mogę zginąć, a wiesz czemu?

- Nie.

- Dla przyjaciół się żyje, a nie ginie. – Uśmiechnęłam się.

- Nie możliwe…. – Zdziwiła się.

- Co? – Zapytałam.

- Przyszłość… Ona się zmienia… Jednak twoja… Zostaje….- Jej oczy zaszły mgłą.

- Okej, więc muszę postarać się bardziej, a teraz wybacz mam spotkanie z Tamakim. – Pobiegłam kawałek dalej, gdzie stał już mnich.

- Musiałem tu biec od twojego brata, a i tak byłem szybciej. – Pokręcił głową.

- Wybacz. – Skrzywiłam się.

- Dobrze, a teraz kolejna sztuczka. – Wzniósł w górę ręce, a  nad nim pojawiło się coś dziwnego, jak by chmura.

- Co to? – Zapytałam.

- To nazywa się Wąż. – Oznajmił.

- Czemu? – Zdziwiłam się.

- Jest podłużny, nazywają go też piorunem, gdyż spada na ziemię. To jedna z wielu moich sztuczek, ale wybitnie prosta. Wystarczy, że stworzysz coś takiego jak wąż i wycelujesz w wilka, tym samym możesz go udusić, lub pokiereszować powietrzem, a teraz poćwicz. – To coś na niebie zniknęło.

Zaczęłam ćwiczyć, aż wreszcie po dłuuugim czasie udało mi się. Udoskonalałam to do późnej nocy, po czym wróciłam wykończona i poszłam spać.