(Wataha Powietrza.) Od Illuminated.

-Mam pomysł, nie daleko jest jezioro. Popływajmy w nim. – Powiedziała Nemezis.
-Świetny pomysł.
Wstaliśmy i zaczęliśmy powoli iść w stronę jeziora. Gdy doszliśmy na miejsce okazało się, że tafla jeziora pięknie odbija wielki księżyc. Dziewczyna spojrzała na mnie pytająco a później na jezioro. Na mojej twarzy pojawił się uśmiech. Potaknąłem. Nemezis weszła za skałkę a ja sam zrzuciłem ciuchy i wszedłem do jeziora. Chwilę po mnie zza swojego ‘parawanu’ wychyliła się Nemezis. Spojrzała na mnie i podeszła do brzegu jeziora z dumną a zarazem nieśmiałą postawą. Popatrzyłem na nią z zachwytem. Wyglądała jak żywa Bogini. Jej grafitowe włosy spływały gęstą kaskadą w dół pleców a oczy koloru nieba mieniły się blaskiem. Wciągnąłem powietrze z sykiem. Dziewczyna podeszła do mnie powoli. Chwyciłem ją za rękę i pociągnąłem w wodę. Ochlapała mnie przy okazji a ja się zaśmiałem. Szybkim ruchem złapałem ją i wziąłem na ręce.

- Uważaj sobie. – Wymruczałem do jej ucha.

Resztę wieczoru z nią spędziliśmy na wspólnym pływaniu i zabawie. Po wspaniałej kąpieli odprowadziłem Nemezis aż do jej jaskiń. Pocałowałem ją i pożegnałem się.

- Miłych snów

 Wyczułem szybki impuls od siostry. Zamieniłem się w wilka i  poleciałem w jej stronę. Wyszedłem z krzaków w ludzkiej postaci. Zobaczyłem Miko razem z Kondrakarem.

-Czemu ona jest mokra i co wy tu do cholery robicie. – Mówiłem ze wściekłością.

- Chciałem z tobą…- Zaczął.

- Wiem, ale czemu tu jesteście i czemu do diaska z nią?!- Wykrzyczałem.

- Nie miałem, żadnych podtekstów, naprawdę.- Odparł.

- Wiesz kim ona jest?!

- Chyba kimś dla ciebie ważnym.- Odpowiedział.

- A żebyś wiedział! – Wycedziłem przez zęby.

- Nie rozumiem twojej złości. – Miko wstała z ziemi.

- Wracaj do jaskini, nie chce byś widziała mnie jak jestem zły. Porozmawiamy później. – Powiedziałem łagodnie.

- Dobra, ale czemu mu nie powiedziałeś tak jak przy tamtym, kim ja jestem? - Zapytała zaciekawiona.

- Bo to nie jego sprawa, a teraz proszę wracaj. – Byłem już lekko poirytowany.

- Pa.- Powiedział Kondro.

- Papa. – Powiedziała Miko i odeszła. Spojrzałem spode łba na chłopaka.

- Zostaw ją w spokoju. – Wysyczałem po czym zamieniłem się w kruka. Podejrzewam, że moje oczy znowu świeciły czerwonym blaskiem i rządzą mordu. Trzeba się ogarną a nie chce mu nic zrobić. Poleciałem do moich jaskiń gdzie już jako wilk. Spojrzałem na śpiącą siostrę z troską i poszedłem spać.

Następnego dnia z samego rana nie chcąc budzić Miko wyszedłem cicho z jaskini i usiadłem przed nią.  Moje rozmyślania przerwały Rapix z Ateną. Przybiegły żeby wytłumaczyć mi o co chodzi z kryształem, który już wcześniej widziałem. Wręczyły mi rzemyk z szarym kryształem w którego środku szalało małe tornado. Zarzuciłem go sobie na szyję po czym pobiegliśmy do reszty alf. Na końcu odwiedziliśmy watahę Nemezis. Gdy ją ujrzałem uśmiechnąłem się do niej szeroko.