(Wataha Powietrza) Od Miko

Gdy znaleźliśmy się głębiej zauważyłam klejnoty i kamienie, które emitowały to czerwone światło, byłam pod wrażeniem. Odwróciłam się do Grega, ale coś z nim było nie tak, po chwili złapał się za szyję, a jego źrenice się powiększyły, zaś ja poczułam, że tracę moc. Szybko przejechałam dwoma palcami po mostku przyjaciela, po czym otoczyłam jego nos i usta powietrzem. Złapałam go szybko za bluzkę i zaczęłam płynąć jak najszybciej na powierzchnię, ale gdy już zaczęliśmy wypływać z jaskini zaczęły spadać kamienie. Szarpnęłam Grega w górę i zdążył przepłynąć, ale ja utknęłam, a mocy miałam coraz mniej i mniej. Nie wiedziałam co robić, ale wpadłam na bardzo ryzykowny plan. Dotknęłam jednego z kamieni i resztką mocy wypchnęłam go i przepłynęłam, ale nie miałam mocy, co za tym szło płynęłam na jednym oddechu, a byłam głęboko. Nie wytrzymałam i puściłam powietrze, ale płynęłam dalej, do póki nie poczułam, że nie popłynę dalej. Zaczęłam powoli tonąc, ale Il złapał mnie za rękę i wydostał wpółprzytomną na powierzchnię. Odzyskał moc i wydostał z moich płuc wodę, a ja już normalnie oddychałam, byłam jednak słaba.

- Trzeba Cię do kogoś zanieść. - Spojrzał mi w oczy.

- Unmei, ale z tobą wszystko dobrze? - Jak zwykle ważniejszy był ktoś.

- Dzięki tobie jest dobrze. - Uśmiechnął się.

Wziął mnie na ręce.

- Gdzie jest twój brat? - Zapytał.

- Na drzewie. - Odparłam i pokazałam mu gdzie.

Wokół jego stóp znalazła się woda po czym zaczęliśmy lecieć. Po chwili znaleźliśmy się na drzewie, gdzie mój brat leżał i obserwował niebo.

- Zajmij się nią. - Posadził mnie na gałęzi, po czym zmienił się w wilka i poszedł.

- Co jest? - Zapytał braciszek.

- Trochę to skomplikowane. - Zaśmiałam się nerwowo, po czym za pomocą wspomnień przekazałam mu co się stało.

- Czyś ty oszalała? - Zjechał mnie.

- O co Ci chodzi? - Zdziwiłam się.

- Uratowałaś go, to dobrze, ale naraziłaś siebie! Zużyłaś swoją resztkę mocy na coś co mogło się nie powieść. Zachowałaś się nieodpowiedzialnie i głupio. - Wlepił we mnie wściekłe oczy.

- Nic mi przecież nie jest. - Odparłam.

- A co jak by Ci się coś stało? - Zapytał poirytowany.

- Nie miałam wyjścia. - Zaświeciły mi się oczy.

- Dobrze, nie denerwuj się już, po prostu nie chcę Cię teraz stracić, kiedy wreszcie znalazłem. - Odwrócił wzrok.

Wstałam chwiejnie i przytuliłam. On jednak, jak poprzednio odepchnął mnie lekko.

- Wiem, że możesz czuć, że nie jesteś gotowy, ale musisz się przyzwyczaić! - Krzyknęłam nagle.

Odwrócił głowę.

- Przepraszam, być może to moja wina. - Zeskoczyłam z drzewa.

Moim oczom ukazała się Luna.

- Będzie bolało. - Spojrzała na mnie ze smutkiem, a ja nagle poczułam ostry ból głowy.

Zobaczyłam coś dziwnego, jakąś waderę i basiora, którzy żegnali się z moimi braćmi, na tym koniec, nic nie słyszałam. Wkurzona przypomniałam sobie, że Illuminated łamie wszelkie bariery umysłu. Pobiegłam go szukać i szybko znalazłam z jakąś świeczką.

- Illuminated! - Wydarłam się wybiegając z krzaków.

- Co się stało? - Odwrócił się.

- Chcę odzyskać wspomnienia, choćby to jak się rozstaliśmy! Zmień się i otwórz mój umysł! - Krzyczałam.

- Uspokój się, nie jestem gotowy, jeszcze nad sobą nie panuję. - Odparł.

- Ufam Ci. - Podeszłam do niego z uśmiechem.

- Dobrze, ale uważaj. - Zgodził się.

Zmienił sie, widać było, że walczy ze sobą. Po chwili myślałam, że zaraz głowa mi wybuchnie. Z wrzaskiem złapałam się za głowę. Illuś też się męczył, było to widać, bo krople potu pojawiły się na jego twarzy. Ból się wzmagał, a mój brat coraz bardziej się męczył, po chwili zobaczyłam światło, a później...

^ Po tym jak dowiedziałam się o tym, że rodzice zginali na wojnie ruszyłam do braci. Znalazłam ich dość szybko. Nagle w naszą stronę zaczęło biec stado wilków. Pojawili się wojownicy, jednak najbardziej przestraszyłam się gdy ujrzałam, że Illuminated zaczął biec szykując się do walki, a za nim, oczywiście drugi inteligent, który zawsze podążał za swoim ideałem.

- Nie możecie, oni są silniejsi! - Wrzasnęłam i chciałam biec, kiedy zobaczyłam jak nasi giną, a Illuś dostał, zaczęłam uciekać gdyż to było najodpowiedniejsze.

Byłam malutka, więc przeciskałam się przez różne zakątki, jednak po drodze znajdowałam zwłoki, krew lała się ze wsząd, a ja biegłam...^

Spojrzałam na brata klęczącego nade mną w swojej normalnej postaci. Wstałam wściekła.

- Wyrżne, wyrżne co do NOGI! - Podniosłam głos.

Byłam wściekła, nie dojść, że dlatego, iż zostawiłam braci, to doszło to, że byłam bezbronna. Te gnojki były wszędzie, teraz tylko muszę wiedzieć kim oni są.

- Co zobaczyłaś? - Wstał basior.

Odwróciłam się i pokazałam mu to wspomnienie.

- Nie wściekaj się, byliśmy mali. Nie mogłaś nic zrobić. - Próbował mnie uspokoić.

- No właśnie, byłam do niczego. Już nigdy nie pozwolę nikomu zginąć. -Powiedziałam z zaciśniętymi pięściami.

- Coś jeszcze planujesz, prawda? - Czytał mi w myślach.

- Tak, znajdę ich i zniszczę. - Oznajmiłam spokojnie.

- Rozumiem. - Uśmiechnął się.

- Ale po wojnie. Wybacz, ale idę ćwiczyć. - Odwróciłam się.

Poszłam przed siebie i nagle znalazłam tarcze, do których już kiedyś strzelałam. Wyjęłam moją tajną broń. Zaczęłam ostro ćwiczyć. Po chwili przyszedł Tamaki.

- Jesteś wkurzona? - Zapytał.

Stałam do niego tyłem i dyszałam dzierżąc w ręku kij owinięty powietrzem.

- Pokonaj mnie. - Powiedział, po czym zaatakował.

- Bez ograniczeń? - Zapytałam wbiegając na drzewo.

- Bez. - Odparł i zaczął atak.

Bitwa była długa, wręcz za długa, używałam Shurikenów, Voida, mocy, sztuczek. Obydwoje staliśmy chwiejnie, ale żadne nie zamierzało się poddać.

- Wiem już, że chcesz ich zniszczyć, ale jak chcesz wyrżnąć ich sama, to musisz mnie pokonać, a co najważniejsze siebie. - Uśmiechnął się.

W moim umyśle rozbrzmiał głos ~Ty z tamtego świata jesteś silniejsza.~ Wpadłam w szał. Moje ręce pokryły się powietrzem, wyjęłam Voida i zaczęłam atakować jeszcze szybciej i trafniej. Tama - Kun stał dalej i się nie poddawał, zaś mi brakowało już sztuczek. Usłyszałam miauknięcie.

- Mayu? - Szepnęłam.

Kotka uśmiechnęła się.

- Dajesz! - Krzyknęłam i zmieniłam postać.

- Miko? - Szepnął gdy zobaczył mnie w połączeniu z kotem.

Zaczęłam atakować i po chwili Tamaki leżał na wpół żywy. Kucnęłam przy nim.

- Moja krew w tej postaci jest trująca. - Uśmiechnęłam się, po czym cofnęłam truciznę z jego krwiobiegu.

- Brawo. - Wstał.

- Dzięki. - Uśmiechnęłam się i wróciłam do siebie.

- Mam coś dla Ciebie. - Wsadził mi rękę pod żebra.

Po chwili zaczęła lecieć krew.

- C-Co to? - Zdziwiłam się.

- Twoje ograniczenie. Gdy będziesz na skraju to rana będzie krwawić. - Wytłumaczył.

- Nie potrzebuję tego. - Przyłożyłam rękę i odpieczętowałam to.

- Szybko się uczysz. - Powiedział i poszedł.

Zostałam sama, ale nie czułam się silniejsza. Byłam słabsza od alter Miko, więc musiałam ćwiczyć jeszcze ciężej i wiem kto mi mógł pomóc. Ruszyłam do Watahy Mroku. Weszłam do jaskini i ujrzałam leżącą Nemezis.

- Nem! - Krzyknęłam z uśmiechem.

- Miko? Co ty tu robisz? - Zdziwiła się.

Poczułam, że się zmieniła, była silniejsza, a do tego jej głos był inny niż zwykle.

- Chcę poćwiczyć z tobą walkę w ręcz. - Oznajmiłam.

- No dobrze. - Wstała i poszłyśmy do niej do lasu.

Gdy stanęłyśmy w samym środku spojrzałam na przyjaciółkę, bo czułam, że coś chce mi powiedzieć.

- Miałam sen.... Był ze mną, ale jak by drugą. - Zaczęła.

- Nie przejmuj się to tylko sen. - Pocieszyłam ją.

- Dzięki. - Uśmiechnęła się. - Tak przy okazji z tobą wszystko ok? - Zmieniła wyraz twarzy.

- Odzyskałam wspomnienie.

- I? - Chciała wiedzieć wszystko, więc jej opowiedziałam.

- Zaczynajmy walkę.- Powiedziałam po skończeniu.

Nem przyjęła pozycję i zaczęłyśmy walkę na pięści. Analizowałam jej wszystkie ruchy, przez co zaczęłam je kopiować, byłam coraz lepsza, ale i tak nie mogłam przewyższyć dziewczyny.

- Naucz mnie więcej. - Spojrzałam na nią przenikliwie.

- Nie powinnaś się przemęczać. Najpierw te jaskinie, potem kłótnia z Unmei'em, następnie Luna, po chwili wspomnienia, następnie wyczerpujący trening i walka z Tamakim, do tego dochodzi walka ze mną. Za dużo tego. - Martwiła się o mnie.

- Wytrzymam. - Spojrzałam jej błagalnie w oczy.

-Nie. - Pokręciła przecząco głową.

- Muszę... Muszę pokonać wszelkie przeciwności, a ona jest silniejsza, nie wiem czy panuje nad złą częścią, więc może być źle. Do tego nie mogę pozwolić nikomu zginąć. - Przygryzłam wargę.

- Nie zrzucaj na siebie wszystkiego. - Zmieniła się w cierpliwą i troskliwą przyjaciółkę.

- Muszę, mam powody. - Podniosłam głowę i z oczu popłynęły mi łzy, jednak nawet nie pisnęłam.

- Przestań. - Odwróciła wzrok.

- Pokaż mi inne ciosy. - Zrobiłam jeden krok do przodu.