(Wataha Powietrza) Od Miko

Ułożyłam się wygodniej i zamknęłam oczy, jednak nie mogłam spać, byłam pewna, że muszę wstać i ćwiczyć, a nie się wylegiwać. Wstałam, a Nem ze zdziwieniem spojrzała na mnie.

- Przepraszam za kłopot. - Ukłoniłam się, po czym ruszyłam do wyjścia.

- Zaczekaj! Co ty sobie wyobrażasz?! - Chwyciła mnie za rękę.

- Nie bierz tego do siebie, ale skoro nie chcesz mi pomóc z ciosami to pójdę szukać kogoś innego. - Nawet się nie odwróciłam.

- Masz odpocząć.- Uspokoiła się.

- Nie mogę. - Odparłam.

- Nie jesteś już w Lazur i nikt nie kładzie na Ciebie zbędnego nacisku... - Przerwałam jej.

- Może w tym tkwi problem! Oni cały czas mnie trenowali, rozwijałam się szybciej! - Wydarłam się na pół jaskini.

- Przestań! Odwala Ci czy co?! - Odwróciła mnie twarzą do niej.

- Jeśli mam siebie zabić to nie mogę się obija... - Uderzyła mnie z liścia.

- Ogarnij się! Co się z tobą dzieje? Wszyscy wspieramy się nawzajem, po to tu jesteśmy. - Była wściekła.

- Nie mogę polegać cały czas na innych. - Szepnęłam tak cicho, ze nie usłyszała.

Zmieniłam się w wiatr i poleciałam nad jezioro. Gdy tylko tam się znalazłam wybuchnę łam płaczem. Zawsze polegałam na kimś, nawet gdy zmieniałam się to i tak musiałam polegać na tej mocy, bo bez niej jestem nikim. Nagle usłyszałam szelest, więc wskoczyłam do wody, by ochłodzić czerwoną twarz.

- Co ty robisz? - Usłyszałam śmiech mojego przyjaciela.

- Greg? - Wyszedł wreszcie zza knieji.

- Coś się stało? To ty płakałaś? - Podchodził coraz bliżej.

- Nie, ja tylko się kąpałam, poza tym ćwiczę przed wojną. - Znalazłam szybką wymówkę.

- Niech Ci będzie. - Nachylił się by pomóc mi wyjść z wody.

- Dziękuję, a właśnie, możesz ze mną poćwiczyć? - Zapytałam.

- Podejrzewam, że po wypoczynku z bratem jesteś wypoczęta, więc nie ma przeciwwskazań.

Na szczęście nie wiedział o tych moich innych bitwach.

- Yhym. - Pokiwałam głową.

- Magia? - Zapytał.

Moje ręce owinęło tnące powietrze, a ten od razu zrozumiał, że magia.