(Wataha Powietrza.) Od Miko.

Szłam przez kilka godzin po czym zauważyłam jakieś dziwne małe jeziorko. Podeszłam. Było widać dno. Woda była krystalicznie przejrzysta. Przysiadłam w ludzkiej postaci i napiłam się trochę, nagle poczułam Illumineted’a. *Czego ten parszywiec tu chce!?* Pomyślałam wkurzona. Na niebieskim niebie pojawiły się chmury, *zły omen czy co?* Pomyślałam.

- Miko! – Wrzasnął lądując na ziemi.

Wstałam lekko i spojrzałam na niego mroźnie, miałam tak silną barierę myśli, że nawet największy czarodziej nie dał by mi rady.

- Co się stało? – Zapytał zdyszany.

- Masz czelność pytać? – Wymamrotałam.

- Co? – Zdziwił się.

- Radzę Ci z tąd iść, bo nie skończy się to dobrze, a no i chyba w tej chwili powinieneś być przy Nemezis, a nie modlić się nade mną.

- Co, o co Ci chodzi?- Patrzył na mnie pytająco, a jednocześnie jego oczy nadal były czerwone.

- Nie wiesz? Naprawdę nie dostrzegasz tego co powinieneś, kiedy ty zabawiałeś się z Nemezis ja o mało nie zabiłam Ako, jak wróciłeś, to sam wiesz co się stało, a potem przyszła do mnie Nemezis, chyba zrozumiała mój przekaz, ale miała taki pusty wzrok, że nie przypuszczała bym byś nie wyczuł jej uczuć. – Powiedziałam szeptem nawet na niego nie patrząc.

- Miko, co się z tobą dzieje, a ja nic nie zrobiłem. – Mówił lekko przyduszonym głosem.

- Doprawdy? Jesteś tego pewny? Lepiej idź do swojej miłości, a mnie zostaw w spokoju.-  Mówiąc to patrzyłam w ziemię.

- Co do….-  Powiedział i wnerwiony zmienił się w kruka i poleciał gdzieś.

- Dobry wybór. – Wyszeptałam patrząc na niego moimi pomarańczowymi oczami.