(Wataha Powietrza) Od Miko

- To co teraz? – Zapytała Nemezis.

- Nie wiem, a co byś chciała robić? – Zapytałam.

- Może jakieś polowanie? – Zaproponowała.

- Czemu by nie. – Powiedziałam z uśmiechem.

- Wiem gdzie będzie najwięcej zwierząt u was. – Powiedziała.

- Skąd? – Zdziwiłam się.

- Od Illumineteda. – Odparła.

- To gdzie? – Zapytałam.

- Nad twoim ulubionym jeziorem. – Powiedziała z uśmiechem, a w tym samym momencie przypomniałam sobie te straszne obrazy i krzyki.

- Oh. – Zadrżał mi głos.

- Coś nie tak? – Zapytał wpatrując się we mnie.

- Idźmy.  – Powiedziałam ruszając pierwsza.

- Dobra, nie denerwuj się tak. – Powiedziała dosyć głośno dobiegając do mnie.

Szłyśmy w milczeniu przez całą drogę, a ja starałam się uspokoić, ale oczywiście to było zbyt trudne.

- Patrz. – Szepnęła nagle Nem.

- Super sztuka. – Uśmiechnęłam się złowieszczo.

Zmieniłyśmy się w wilki i ruszyłyśmy na zwierzynę. Ogromny jeleń strasznie się przestraszył i biegł na oslep, a my leciałyśmy z wywalonymi jęzorami. Wleciałyśmy za nim do wody. Zwierzę nie umiało pływać i tonęło, więc popłynęłyśmy na dno. Ja nagle zobaczyłam przed sobą moje zwłoki. Strach mie sparaliżował, a moja bańka z powietrzem prysła. Nie mogłam się ruszyć, miałam otwartą buzię, przez co zaczęłam się dusić. Wadera Mroku chyba wyszła już z wody ze zdobyczą, ja zaś sparaliżowana ze strachu zaczęłam płakać w wodzie. Traciłam oddech, moje płuca wypełniały się wodą, a „ja” nie znikałam. Nagle wrzasnęłam pod wodą i zauważyłam przyjaciółkę płynącą z pomocą. Wydostała mnie na powierzchnię i przekręciła na bok naciskając na żebra by woda wydostała się jak najsybciej. Złapałam powietrze i zakaszlałam, wokół mnie było pełno wody, a nade mną klęczała przerażona wadera.

- Co Ci strzeliło do głowy? Nie strasz mnie tak więcej. – Mówiła oddychając ciężko.

Ja tylko położyłam głowę i spojrzałam przed siebie.

- Teraz powiedz mi co się stało. – Powiedziała obracając mnie w jej stronę.

Zmieniłam się w człowieka i usiadłam.

- To nic. – Wyszeptałam.

- Jak by to było nic to byś wypłynęła. – Mówiła wściekła.

- Przepra… - Zaczęłam, gdy nagle dostałam z liścia w twarz od Nemezis.

- Co ty sobie wyobrażasz?! Nie możesz mnie olewać zwykłym „ przepraszam’’! – Wdarła się.

Odwróciłam głowę i wstałam powoli.

- W takim razie oleję Cie słowem : Wybacz. – Powiedziałam cicho i odeszłam.

Szłam przez las cała mokra, nie chciało mi się suszyć. Nagle usłyszałam, że ktoś biegnie. Gdy się odwróciłam zauważyłam Alfę Mroku, a ona tylko przyśpieszyła i przyłożyła mi z pięści w twarz.

- „Wybacz”?- Parsknęła.- Nie ma takiej opcji.

Podniosłam się z ziemi i otarłam twarz.

- Czemu mam Ci o tym mówić? – Zapytałam półszeptem.

- Bo jestem twoją przyjaciółką. – Odparła szykując się na kolejny atak.

- Nie powiem. – Powiedziałam, a ona znowu rzuciła się by mnie uderzyć.

Zablokowałam jej cios.

- Nie. – Szepnęłam i ją puściłam.

Zrobiłam parę kroków gdy nagle usłyszałam krzyk Nem:

- A to niby czemu?!

- Bo nie. – Odparłam idąc dalej.

Alfa podbiegła do mnie i stanęła mi na drodze.

- Czemu? – Zapytała wkurzona.

Ominęłam ją bez słowa. Złapała mnie za rękę.

- Odpowiedz. – Powiedziała spokojnie.

- Naprawdę chcesz by obarczała Cię moim każdym problemem?! Naprawdę chcesz bym później Cię zawiodła, kiedy ja mogę na tobie zawsze polegać?! Czemu, mam Cie obarczać?! – Zaczęłam drzeć się i wyszarpałam swoją rękę z uścisku.

Stanęłam przed Nemezis i patrzyłam jej w oczy.

- A więc sądzisz, że jesteś dla mnie ciężarem?! – Wydarła się.

- Tak! – Ja również się wydarłam.

- Jesteś głupia. – Uśmiechnęła się pod nosem i zaczęła śmiać.

- Czemu? – Zapytałam.

- Bo dla mnie nie jesteś ciężarem. – Odparła ocierając łzy od śmiechu.

- Naprawdę? – Zapytałam zdziwiona.

- Tak, nie musisz się obwiać, mnie zawsze możesz wszystko powiedzieć. – Powiedziała podchodząc do mnie i łapiąc za ramię.