(Wataha Powietrza) Od Miko

Nagle się obudziłam, nade mną była pochylona Rapix. Wiedziałam, że mi pomogli, ale nie mogłam pozwolić by się zemścili. Wstałam chwiejnie, a Alfa wody podtrzymała mnie.

 - Rapix, ja muszę ich dogonić, błagam pomóż mi. – Wyszeptałam ochryple.

- Nie ma mowy. – Powiedziała ze wściekłością. – Już dużo zrobiłaś, na dziś wystarczy.

- Nie rozumiesz, oni nie mogę się zemścić, ja do tego nie dopuszczę. – Powiedziałam ledwo trzymając się na nogach.

- Słuchaj, czy ty coś czujesz do Kaito? – Zapytała ozięble.

Milczałam.

- Mam uznać to za tak? – Zapytała nadal ozięble.

- Nie uznawaj tego za nic, sama nie wiem co czuję, nigdy nie czułam, że muszę wiedzieć jakie relacje nas łączą. – Wyszeptałam.

- Co chcesz zrobić jak dotrzemy? – Zapytała łagodnie.

- Udowodnić im, że oni nie mogę walczyć. – Powiedziałam głośniej.

Nagle znalazłyśmy się w bańce wody, która uniosła nas w górę i leciałyśmy z zawrotną prędkością.

- Miko wiesz, że dostanę ochrzan za to co teraz robię, więc się nie daj zbić. – Powiedziała twardo wadera.

Pomachałam głową i nagle znalazłam się nad drzewem niedaleko walki.

- Rapix odsuń się. – Powiedziałam patrząc na nią błagalnie.

Odeszła, a ja zmieniłam się w tą „złą mnie”. Ruszyłam w stronę pola bitwy, a gdy wleciałam na środek ledwo co wyhamowałam. Spojrzałam się na Alfę Mroku i Powietrza. Wyszczerzyłam kły i wytworzyłam wokół siebie poświatę. Poświata była szara, sama do końca nie wiedziałam co robię, ale Kaito ruszył do mnie z przerażeniem.

- Nieeeeeee! – Wydarł się z łzami w oczach łapiąc mnie za grzbiet.

Ścisnął mi żebra w punkcie gdzie było źródło mojej mocy, jednak poświata nie znikała.

- Co stoisz jak taka sierota, pomóż mi bo ona umrzesz ! – Wrzasnął rozpaczliwie Kaito.

Poczułam zawroty głowy, chyba coś oddawałam komuś, ale nie wiedziałam co. Nemezis podleciała z drżącymi rękami.

- Co ona robi? – Zapytała.

- Chce nas powstrzymać od walki, właśnie przebywa pomiędzy dwoma wymiarami. – Powiedział Kaito. – Mamy wybór, albo zgoda, albo po niej. – Wyszeptał po chwili namysłu.

- Miko, ogarnij się! Natychmiast przestań! – Darła się Nem.

Nagle w moją stronę zaczął biec mój brat i Rapix.

- Miko przestań! – Krzyczał z daleka.

- Obiecałaś! – Wydarła się Rapix.

Ja jednak nie mogłam zareagować. Poświata zmniejszyła się gy usłyszałam rozpaczanie moich najbliższych. Po chwili poświata zniknęła, a ja stałam się normalna. Padłam w ramionach Kaito, który przez cały czas uciskał punkt witalny. W oczach wszystkich pojawiła się ulga, wiedziałam jednak, że zaraz będzie kłótnia.

- Rapix, co to miało być! – Wrzasnął Illuminated.

- Bo ona… - Mówiła pół szeptem.

- Rapix, wiesz, że Miko jest nieprzewidywalna. Illuminated, nie obwiniaj Rapix o wszystko, chciała dobrze. – Mówiła spokojnie Nem.

- Co ty mówisz? – Syknął mój braciszek.

- Zamknijcie się! Teraz się kłócicie, kiedy ona właśnie tego nie chce?! – Wrzasnął Kaito, a wszyscy osłupieli.

Złapałam lekko za nadgarstek basiora.

- Kaito, dziękuję. – Wyszeptałam, tak, że nie wiem czy dosłyszał.

Spojrzał się na mnie błagalnie.

- Kochanie, wybacz, ja wiem, że nie powinienem rozpoczynać tego. Nie wiedziałem, że jesteś taka. – Wyszeptał z uśmiechem.

Wszystkie Alfy patrzyły na mnie. Nagle Illuminated zmienił się w człowieka i podsunął mi ręce pod plecy.

- Ja się nią zajmę. – Powiedział nie zwracając uwagi na Alfe Powietrza.

Kaito puścił mnie, a ja znalazłam się w ramionach osoby dla której byłam skłonna zginąć. Nemezis od razu wstała i złapała mnie za rękę.

 - Czas na ciebie. – Wymamrotała Alfa wody.