(Wataha Powietrza.) Od Miko.

*Koniec.* Postanowiłam. Już nikt się do mnie nie zbliży, nikt nie ma się do mnie odzywać, już nigdy nie wrócę, nigdy nic nie poczuję.* Myślałam w kółko. Po jakimś czasie przybyła Nemezis, chyba chciała mnie pocieszyć, ale już postanowiłam nie mogę być taka jak wszyscy, nie dane mi to, więc zniknę, ucieknę jak najdalej i odizoluje się od wszystkich.

-Powiedz Miko, jak swojej... -zawahała się - przyjaciółce, o tym wszystkim. -Usiadła koło mnie i patrzyła wyczekująco.

Nie zamierzałam się odzywać, wstałam i zaczęłam iść z ponurym wyrazem twarzy.

- Miko! – Krzyknęła Nemezis zdziwiona.

Szłam nie zatrzymując się.

- Miko stój, co się dzieje?! – Darła się.

- Koniec, to koniec. – Wyszeptałam, a z pod moich przymkniętych powiek nie wyleciała ani jedna łza.

- Jaki koniec, o czym ty mówisz? – Podeszła do mnie.

Nie odpowiedziałam, szłam ślepo przed siebie, nienawiść, złość, zimno i cierpienie te uczucia mnie przepełniały.

- Miko….- Powiedziała bezradnie wadera.

Szłam dalej, a Nemezis zatrzymała się.

- Nie możesz odejść! – Krzyknęła.

- Przecież nikogo to nie interesuje, zresztą, po co, żeby wszyscy mnie ranili? – Spojrzałam wreszcie na nią z nijakim wyrazem twarzy.

- Nikt nie chce Cię ranić to tylko…. – Mówiła.

- Złudzeniem? – Skończyłam.- A czym jest złudzenie? Prawdą, kłamstwem, złudną nadzieją, czym? – Zapytałam nadal bez zmiany mimiki.

- Kłamstwem. – Powiedziała wbijając wzrok w ziemię.

- Więc moje życie też jest złudzeniem. – Powiedziałam idąc dalej przed siebie.

- Czemu? Czemu tak myślisz!? – Znowu krzyczała.

- Bo wszyscy myślą, że mam lekko, że nie interesuję się czyimiś uczuciami, że jestem BEZWARTOŚCIOWA. – Powiedziałam stając, ale nie patrząc w stronę wilczycy.

- Ja tak nie uważam, myślisz, że czemu tu przyszłam? – Wyszeptała.

- Bo nie jesteś pewna kim dla ciebie jestem, ale wiesz, że chcesz mi pomóc, sama chcesz się w ten sposób dowiedzieć jaka więź nas łączy, lecz nie odpowiem Ci na to, po prostu o mnie zapomnij, to nie jest takie trudne. – Przy ostatnich słowach odwróciłam się Alfa Mroku miała puste oczy, bez wyrazu, chyba zrozumiała już to co chciała. Odwróciłam lekko głowie i poszłam przed siebie, Nemezis nawet się nie ruszyła. Czułam pustkę, może to źle, a może dobrze, muszę się do tego przyzwyczaić. Zrobiłam się senna, wiedziałam, że ktoś mnie wzywa do rozmowy, ale nie chciałam spać, chciałam iść. Zostawiłam wszystko, czas się z tym pogodzić. Mam nadzieję, że Mayu i Fujumi się nie obrażą i nie zostaną osierocone.