(Wataha Powietrza.) Od Miko.

Siedziałam na skale w ludzkiej postaci, była pełnia, aż nagle dostałam wiadomość od braciszka:

„~ Siorka co tam w watasze.? Dajecie radę ze wszystkim.?”

,,~ Nie martw się Iluś. Wszystko jest okej, chociaż tereny IV długo nie pociągną.” – Odpowiedziałam ze smutkiem. Nareszcie znalazłam mu jakąś ksywkę, powiedziałam sobie w myślach.

„ ~ Iluś?” – Zagrzmiał zirytowany w moich myślach, a ja postanowiłam już kończyć. Na pożegnanie tylko śmiałam się z jego oburzenia.

Patrzyłam na naszą rozpadającą się krainę i ledwo co powstrzymywałam się od płaczu. Nie chcąc już oglądać tego krajobrazu wstałam, zmieniłam się w wilka i pobiegłam do jaskini. Gdy dotarłam zaczynało wschodzić słońce.

- Nie spałyście? – Krzyknęłam gdy zobaczyłam dziewczyny siedzące w kółku z podkrążonymi oczami.

- Ja spałam godzinę – Powiedziała szeptem Geneza.

- Reszta to już się nawet nie wysiliła by zasnąć?!- Mówiłam z oburzeniem.

- Po prostu słyszałyśmy cały czas dziwne świstanie wiatru i…- zaczęła Geneza.

-Rozumiem, że to trudne, ale nie możecie ignorować snu, on jest bardzo ważny. – Odrzekłam pouczając je.

- Wiemy. – Nagle powiedziała Ako.

- Dobra nie będę wam prawić morałów, zasuwać na monitoring terenu i nie ma spania!- Krzyknęłam z uśmiechem.

Usiadłam w kącie i postanowiłam spróbować zasnąć, jednak wiatr i trzęsienia ziemi nie dały mi tej przyjemności. Wstałam oburzona i postanowiłam, że pójdę do jakiejś watahy, ale jakiej? Wiem do watahy Ognia bo ostatnim razem tam chyba było najgorzej. Wyszłam przeciągając się. Wskoczyłam na pierwsze lepsze drzewo i zaczęłam skakać w stronę watahy Ognia. Gdy tam dotarłam wszystko wyglądało makabrycznie, przedzierałam się przez lawę, a gdy doszłam spotkałam Tanikę.

- Oh, udało Ci się przedrzeć bez szwanku? – Zapytała zdziwiona.

- Tak, jak się umie, to da się wszystko, a jak wam idzie obrona?

- Na razie bariera nie pęka, więc jest ok., ale będzie gorzej. Musimy zacząć też zabezpieczać granice. – Odparła lekko zaniepokojonym głosem.

- Będzie dobrze, uratują nas. – Pocieszałam.

- Oby, bo nasze moce zaczynają się wyczerpywać, co jest wybitnie uciążliwe.- Powiedziała.

- Ja muszę spadać, bo dziewczyny dziś nie spały i wiesz. – Powiedziałam szybko.

- Dobra. Paa.- Powiedziała.

- Paaaa! – Krzyknęłam w biegu.

Najpierw postanowiłam sprawdzić Ako.