(Wataha Powietrza.) Od Miko.

Po sprawdzeniu Ako poczułam, że misja zaczyna się powoli zaczynać, pobiegłam nad nasze jezioro usiadłam na brzegu mocząc nogi w ludzkiej postaci i zaczęłam śpiewać:

Sekai wa owari wo tsugeyou to shiteru

Dare ni mo mou tomerare wa shinai

—Hajimaru

Houkai no shinfonii ga narihibiite

Furu ame wa maru de namida no neiro

Oshiete

Shihai shi shihai sare hitotachi wa

Itsuka sono kokoro ni nikushimi wo

Soshite aisuru koto wo omoidasezu

Arasou no?

Kono uta ga kikoeteru

inochi aru subete no mono yo

Shinjitsu wa anata no mune no naka ni aru

Arashi no umi wo iku toki mo

Keshite okusuru koto no nai tsuyosa wo

Kureru kara

Keredo mo susumu hodo kaze wa tsuyoku

Kibou no hi wa yagate kiete iku

“Akari wo yokose’ to ubaiai

Hate ni hito wa koroshiau

Namida nado tou ni karete

Kizuite

Sono me wa tagai wo mitomeru tame

Sono koe wa omoi wo tsutaeru tame

Sono te wa daiji na hito to tsunagu tame ni aru

Kono uta ga kikoeteru

Sekaijuu no yorube naki mono yo

Kibou wa anata no mune no naka ni aru

Moe shouka moru honoo no naka demo

Keshite kizutsuku koto no nai tsuyosa wo

Kureru kara

Sono te de mamorou to shita mono wa

Aisuru mono datta no darou ka

Akaku somatta sono te wo nagamete

Yatto mizukara ga shite kita orokasa wo

Ayamachi to mitomeru sono tsumi wo

Tomedonaku afureru sono namida wo shiru

Weszłam jednocześnie w głowę Ilusia i Kaji. Śpiewając moją piosenkę nagle wyczułam przeszywający ból i cierpienie, to był ból Kaji. Przełożyłam ból na siebie, by nie cierpiała. Umierała, poczułam pustkę i strach, z moich zamkniętych oczu zaczęły lecieć łzy. Zaczęłam czuć złość. Wiedziałam, że muszę się powstrzymać, bo kogoś zabiję jak napotkam. Jednak odruchowo moje włosy zaczęły zmieniać barwę na czerwony. Powoli otwierałam oczy, gdy spojrzałam na moje łzy zobaczyłam krew. Natychmiast otarłam policzki, weszłam do wody i się odprężyłam jak tylko mogłam i wróciłam do normalnej postaci, przez co znowu czułam ból i cierpienie. Po pięciu minutach było po wszystkim, a ja płakałam jak opętana nie mogąc sobie wybaczyć tego, że nie poszłam tam i jej nie pomogłam. Po godzinie uspokoiłam się i zanurzyłam w wodzie, poczym wyszłam. Wolnym krokiem szłam do jaskini.