(Wataha Powietrza.) Od illuminated'a.

Nemezis… W ciąży… Jezu.. Jak to się mogło stać. Kiedy przyleciałem z Ateną pod jaskinię  pierwsze co zrobiłem do rzuciłem się na Dastana. Prawdopodobnie w moich oczach jak zwykle czaiła się żądza mordu. Ech… Tak już mam. No ale wracając. Jak ten drań mógł w ogóle grozić Nem.?

W pewnym momencie z jaskini wyszła Alfa mroku z płonącymi złotymi oczami.

- Dość.! – Krzyknęła z siłą.

Siostry musiały wymienić kilka zdań mentalnie bo nagle Atena machnęła ręką spowalniając nas. Zakląłem siarczyście.

Tymczasem Nemezis zbliżyła się do nas drapieżnym krokiem i zwróciła się do Dastana ze złością słyszaną w głosie:
-Co Ty sobie myślisz co? -Fuknęła do basiora, jednocześnie kładąc jedną rękę na brzuch, a druga zakładając na biodro, w znaku, że ma go w poważaniu i że lepiej, aby się nie odzywał. -Czy ty jesteś mądry? Masz problemy psychiczne? Mama Cię nie nauczyła aby nie przeszkadzać kobietom w ciąży?

-Ale...- Próbował się bronić, ale zamilkł, a chwilę potem dostał pięścią w policzek, który stał się tak z 2 lub 3 razy większy.
- Choć jestem w ciąży, umiem jeszcze dowalić- mówiła zwrócona w jego kierunku.- Nikt nie będzie napadał na mnie, nawet wtedy kiedy jestem z pozoru bezbronna.
-Ale moja wataha nie żyje prócz rodziny.- Rzucił ze złością odzyskując głos.
-A ja Cię prosiłam abyś szedł ze mną? Mogłeś zostać walczyć i zginać razem z nimi- Powiedziała, na co basior otworzył oczy z przerażenia.
-A Izaak? Twój przyjaciel? -Rzucił oschle, próbując zagrać jej wyrzutami sumienia.
-On żyję, czułabym to.- Powiedziała oschle w jego kierunku. - Po za tym to była ich wojna nie nasza. To oni się rwali do konfliktów... Mogliśmy im pomóc ale nie musieliśmy to tylko nasza dobra wola.

-Niestety, ale muszę się zgodzić z Nemezis, a tak po za tym... – Powiedziała Atena podchodząc do nas po czym szybkim ruchem uderzyła Dastana w brzuch. Zachwiał się a w kąciku jego ust pojawiła się krew.

- Kto Ci pozwolił zrobić przeciek w mojej jaskini?!
Basior milczał. Widać było że Atena szykuje się na zadanie kolejnego ciosu lecz Nemezis się zachwiała a przez jej piękną twarz przemknął wyraz bólu.

Od razu znalazła się przy nas Cassie.

- Trzeba ją zanieść do jaskini, bo rodzi! - Krzyknęła.

CO.? Z całej mojej twarzy odpłynęła krew.

Alfa Światła zdjęła ze mnie zaklęcie i szybko przenieśliśmy Nem do jaskini.

Rzuciła coś i wybiegła z jaskini. Podszedłem niepewnie do Nem. Złapałem ją pokrzepiająco za rękę a ta uśmiechnęła się do mnie blado.

Pochyliłem się i złożyłem na jej czole delikatny pocałunek.

Siedzieliśmy tak przez chwilę kiedy do jaskini weszła uradowana Atena.

-Piątka.- Szepnęła Nem słabo ale uśmiechnęła się szeroko.

-Dobra, nie gadać. Trzeba się przygotować na poród. -Przerwała im Cassie.

Później samo wszystko jakoś się potoczyło i śliczny czarny szczeniaczek wylądował w rękach Ateny.
-Zobacz. – Powiedziała do Nem.
-Pokaż- Zażądała a siostra położyła maluszka obok niej.

 -Ale ładny- powiedziała gładząc jego futerko.
-To nie koniec. Atena no chodź tu, czy można na ciebie jeszcze liczyć- Zaczęła ją szturchać Cassie.

Pobladłem jeszcze bardziej jeśli to możliwe. Dwa maluchy.? Ja jako ojciec.? Nie wyobrażam sobie tego. Skrzywiłem się w grymasie.

-No to koniec- powiedziała Cassie.- Już po wszystkim.

Potrząsnąłem głową po czym zmieszany wyszedłem z jaskini. Nawet nie zwróciłem uwagi na poturbowanego Dastana. A ostatnią rzeczą jaka wpadła mi w oko to nasze szczeniaki bawiące się w wodzie. Muszę kilka rzeczy przemyśleć. Usiadłem na skraju lasu.

~ Miko, Nemezis właśnie urodziła. ~ Powiedziałem mentalnie do siostry.

Po chwili wróciłem do jaskini. Oparłem się o ścianę koło rozmawiających sióstr.

Niedługo po mnie do jaskini wkroczyła Miko… Co ona do cholery znowu robi.?!

Spojrzałem na nią podejrzliwie.

- Nic nie zrobiłam. Naprawdę. – Zwróciła się do mnie.

- Jakoś nie mogę w to uwierzyć.

- Naprawdę. – Powiedziała z naciskiem.

Uśmiechnąłem się pod nosem. Nie wiem co mnie naszło ale cóż… Siorka odeszła w stronę Nem.

Zaczęły rozmawiać a ja ruszyłem w stronę Grega. Poszliśmy na spacer.

Musiałem go zapytać co znów odwaliła Miko. Po pewnym czasie w głowie usłyszałem głos ukochanej. Chciała żebyśmy wracali i pytała o czym gadamy.

- Wracajmy.

- Okej. – Odpowiedział Greg.

Wydaje się okej…

- Wiesz… - Zacząłem. – Opiekuj się moją siostrą. – Rzuciłem a ten spojrzał na mnie pustym wzrokiem. Widać, ze zatopił się w myślach.

Wszedłem pierwszy do jaskini. Cóż przywileje Alfy. Uśmiechnąłem się drwiąco pod nosem i podszedłem do dziewczyn.

- Skończyłyście.?

- Już dawno.! – Krzyknęła Miko podnosząc się. - Gdzieś cie się włóczyli?! Mówiłam, że nic nie broiłam! – Dalej krzyczała.

- Spokojnie. Chcesz iść nad jezioro.? – Zakończył rozmowę Greg.

Spojrzałem zamyślony na basiora a Miko niecierpliwie wyszła z nim z jaskini.

W jaskini zostałem ja, Nem i Atena.

- Chciałabym wrócić do jaskini. – Powiedziała.

Atena poszła po Malce a ja pomogłem partnerce wstać. Ta otworzyła czarną dziurę.

Atena podeszła do nas i podała Alfie Mroku szczeniaczki.

Pożegnaliśmy się i momentalnie znaleźliśmy się w jaskini Mroku.

Wszystkie wilki kiedy spostrzegły nasze Malce rzuciły wszystko co robiły i podbiegły do nas.

Uroczo. Wszyscy gratulowali malców a Nem była zmęczona.

-Dobra no, później popatrzycie. Teraz Nemezis chce odpocząć. – Warknąłem na wszystkich i szybko się rozeszli.

Nem położyła szczeniaki na ziemię i powiedziała.:

- Oto Wasz nowy dom. - Te z piskiem szczęścia zaczęły biegać po jaskini, a my poszliśmy na legowisko wadery. Spojrzałem na nią z miłością i rzuciłem się na ukochaną łącząc nas namiętnym pocałunkiem.

- Ja muszę iść. – Szepnąłem między pocałunkami.

- Dobrze. – Odparła ale przyciągnęła mnie do siebie.

- Idź bo rzucę się na Ciebie i nie wyjdziesz. – Uśmiechnąłem się i wyszedłem z jaskini.

Udałem się prosto w stronę mojej watahy.