(Wataha Powietrza) Od Miko

- Tak to „ wizje”, ale nie zwyczajne, pokazałam Ci to jak wyjęłam „siebie” z wody i „byłam” materialna, a teraz trzymam niedawno zdarte futro, coś jest nie tak i do tego ten sen. – Powiedziałam przerażona tym wszystkim.

- Nie martw się, zobaczymy co będzie dalej, może te wizje próbują Ci coś przekazać. – Powiedziała przyglądając się futerku.

- Moją śmierć… - Powiedziałam grobowo.

- Nie koniecznie. – Powiedziała Nem.

Uśmiechnęłam się nieznacznie i wstałam.

- Nie będę Ci przeszkadzać, bo pewnie masz jeszcze dużo roboty. Przyjdę jutro i zaopiekuję się maluchami, no i może zrobię im mały trening. – Zaproponowałam.

- Dobrze, tylko uważaj na moje dzieciaki bo mają geny … - Mówiła przyjaciółka.

- Wilków bez skrupułów. – Dokończyłam.

Otarłam szybko łzy i poszłam do siebie, futro schowałam za ubranie.

- Miko. – Usłyszałam kogoś za mną.

Odwróciłam się powoli.

- Tama – Chan! – Krzyknęłam z uśmiechem rzucając się mojemu opiekunowi na szyję.

- Nareszcie Cię znalazłem. – Powiedział z ulgą. – Gdzie ty się włóczysz? – Zapytał wypuszczając mnie z objęć.

- Tu i tam. – Powiedziałam radośnie.

- Wracajmy do jaskini. – Powiedział ze spokojem.

- Nie. – Powiedziałam twardo. – Chcę poćwiczyć. – Dodałam po chwili.

- Co ? – Zapytał.

- Masz może coś do zaoferowania? – Zapytałam.

- Szczerze to mam wiele, ale nie teraz. – Powiedział.

- A kiedy, jak mnie kiedyś zabiją? – Zapytałam poważnie.

- Widzę, że jesteś zdeterminowana. Niech będzie, ale jeśli nie opanujesz czegoś w godzinę to kończymy trening, aha no i zmierzysz się ze mną jak nauczę Cię czegoś. – Powiedział z uśmieszkim na twarzy.

- Dobra. – Powiedziałam hardo.

Nagle Tamaki ruszył w stronę jeziora. *Dobry pomysł, idzie mi na łatwiznę, pewnie myślał, że się nie domyślę.* Pomyślałam.

 -Ej! – Krzyknęłam, a mój trener odwrócił głowę. – Nie chcę iść na łatwiznę. – Powiedziałam skcząc szybko po drzewach.

- Jak wolisz. – Powiedział i zmienił kierunek na Watahę Ziemi.

Cholera, teraz to przegiął, tam to nie będzie prawie wiatru, mnóstwo drzew cumujących wiatr, a do tego niewygodne podłoże. Biegłam zwinnie, gdy nagle Tamaki stanął.

-Jesteśmy na Ziemistych Bagnach i nauczę Cię przywołania jednej rzeczy. – Powiedział surowo. – Wybrałem najgorszy teren jaki morze być, więc się postaraj. – Powiedział nie mniej łagodnie niż poprzednio.

- Pokaż co tam masz. – Uśmiechnęłam się.

Nagle z klatki tama kiego zaczęły wydobywać się „promienie”, włożył tam rękę, co wprawiło mnie w osłupienie. Po chwili wyją rękę, a trzymał w niej wielką kosę. Światło zniknęło.

- To moja pustka. – Powiedział z powagą. – Każdy ma inną pustkę, a ten kto opanuje wydobycie swojej może wydobywać inne z innych zwierząt, czy ludzi. – Powiedział.

- Po co to robić i tak wszyscy mogą to opanować, naucz mnie czegoś lepszego. – Powiedziałam znudzona.

- Nie prawdopodobnie tylko ty i twoi bracia umiecie to jeszcze wydobyć z siebie, kiedyś było takich wilków więcej, ale wyginęli. Być może potomkowie Illumineted’a jeszcze będą w stanie to zrobić. – Mówił.

- W takim razie na czym mam się skupić? – Zapytałam.

- Otwórz serce, nie wiem jak to zrobisz, masz dokładnie godzinę od teraz. – Powiedział.

Kurde, jak to zrobić nie znając czegoś takiego, przecież to niemożliwe.  Stanęłam lekkim rozkroku i pomyślałam o piosence po czym z mojej klatki piersiowej zaczęło wydobywać się światło. Skupiłam się jeszcze bardziej. Tamaki się uśmiechnął.

- Dziesięć minut! – Wrzasnął.

*Jak to?* Pomyślałam i postanowiłam się nie poddawać.

-Teraz! - Krzyknęłam i włożyłam rękę w sam środek klatki piersiowej.

Coś chwyciłam i wyciągnęłam z całą moją siłą.

Światłu zniknęło, a ja trzymałam to w ręku.

- Niezły Void! – Krzyknął radośnie trener.

- Void? – Zdziwiłam się.

- Tak. Pustka. – Powiedział.

Patrzyłam ze zdziwieniem na to co trzymam.

- No to teraz pora na walkę, a no i oczywiście nie zapomnij mnie pokonać. – Powiedział rozradowany.

- Tym? – Zapytałam podnosząc broń w moim ręku.

- Tak. Start! – Wrzasnął i ruszył w moją stronę.

Kurde, stać nie mogę, a zaatakować tym czymś? Jak ja nie wiem jak się tego uż… Nagle poczułam napływające informacje do mojej głowy. Wyskoczyłam w górę i zablokowałam Tamakiego.  Spadliśmy na ziemię, ale nadal wygrywałam, bo staliśmy, a Void opiekuna spoczywał pod jego nogami, a mój spoczywał przy jego gardle.

- Jesteś lepsza niż sądziłem. – Powiedział, a jego pustka zniknęła.

Ja również odesłałam swoją pustkę i stanęłam zwycięsko przed jego nosem.

- To jedziemy dalej. – Powiedziałam z uśmiechem.