(Wataha Powietrza) Od Miko

Obudziłam się gwałtownie, prawie spadłam z Arastusa.

- Nie wierć się tak, bo zlecisz - mruknęła pod nosem Diana.

- Co ty robisz? – Zapytałam niechętnie.

- Zabieram Cię do twojej watahy. – Powiedziała.

- Nie masz co robić, ja troski nie potrzebuję. – Powiedziałam i zeskoczyłam szybko.

- Głupia jesteś!? – Wrzasnęła i pomknęła w moją stronę.

Zatrzymałam się.

- Zapomniałaś jakie mam moce? – Zapytałam wrednie.

- Nie, ale jak już chce Ci po… pomó… pomóc to radze Ci to wykorzystać. – Mówiła z trudnością.

- Wielka Pani Mroku się znalazła. Mykaj do  siebie, a mnie zostaw w spokoju. – Powiedziałam z chamskim uśmiechem.

Di strasznie się wkurzyła i poleciała do siebie. Stanęłam na jakimś drzewie i wreszcie spojrzałam co trzymam w ręce. Ściskałam białe futro, jeszcze ciepłe, jak by dopiero zdarte z jakiegoś zwierzęcia. Zeskoczyłam na ziemię i powlekłam się do naszej Watahy. *Kurde, muszę przeprosić brata i przyjaciela, a do tego pogadać z Nemezis, bo to nie mogą być zwykłe wizje.* Rozmyślałam. Nagle stanęłam przed jaskinią i weszłam z wolna.

- Jestem. – Powiedziałam zawstydzona.

Podbiegł do mnie mój braciszek.

- Co tak długo, czemu znowu jesteś we krwi, co to za futro? – Pytał zdenerwowany.

- Przepraszam. -  Wyszeptałam.

- Za co? – Zdziwił się.

- Znowu sprawiam Ci kłopoty, zamiast Ci pomóc przy dzieciach to stresuje Cię tym wszystkim. – Powiedziałam lekko dygocząc z zimna.

- Przestań mnie wkurzać, bo tylko myślisz, że same problemy robisz. – Powiedział i spojrzał za mnie.

- Kłamiesz! Dobrze wiem, że zawsze coś odwalam, a ty jesteś tym zmęczony! – Krzyczałam.

Odwróciłam się napięcie i pobiegłam do Watahy Wody. Wleciałam do jaskini Rap jak poparzona. Właśnie gdzieś chyba miała iść.

- Rapix, gdzie jest Greg? – Zapytałam próbując okiełznać łzy.

- Gdzieś poszedł się przejść, coś się stało?

- Jest okej. – Powiedziałam i wybiegłam z jaskini.

Poszłam przed siebie. Po jakimś czasie zobaczyłam Il’ a idącego z  Leną. Chyba był to zły moment by mu przeszkadzać, ale musiałam go przeprosić. Wyszłam szybko z krzaków.

- Greg. – Powiedziałam, a on się wkurzył.

- Hmm? – Mruknął.

- Przepraszam, za wszystko, jestem do dupy przyjaciółką, ale tak już jest w moim świecie. Przepraszam. – Powiedziałam i odbiegłam tym razem do wadery Mroku.

Wbiegłam zadyszana do jaskini i zmieniłam się w człowieka. Przykucnęłam przy szczeniakach i ich matce. Nem otworzyła oczy.

- Coś się stało? – Szepnęła.

Uśmiechnęłam się, a po policzkach pociekły mi łzy. Przyjaciółka wstała i wyprowadziła mnie przed jej jaskinię.

- Patrz. – Powiedziałam i przesłałam jej wszystko aż do  zemdlenia.

Wadera przytuliła mnie i milczała.

- Przeprosiłam ich już, ale to chyba za mało, ja nie umiem panować nad niektórymi rzeczami. – Powiedziałam.

- Już się uspokój. – Powiedziała.

Przesłałam jej moje wspomnienia z przeprosin.

- Wcale nie masz się o co wkurzać i nie denerwuj się tak. – Powiedziała.

Pokazałam jej futerko.

- Co to? – Zapytała ze zdziwieniem.

- Ja. – Powiedziałam krótko. – Chyba coś się ze mną dzieje dziwnego… - Powiedziałam.