-To jest moja moc teleportacji Nemezis, a ty- rzuciłam w stronę jej bogini.- Nie zagarniaj cudzych portalów, nie sądziłam, że wyczujesz to ułatwienie, które sobie stworzyłam, ale chyba je usunę.
Widziałam w oczach siostry złość i chęć zemsty, sama tymczasem byłam oazą spokoju. Zamierzałam je pokonać, ale po co...- Urwałam myśl zanim to zainteresowało siostrę.- Tak miałam plan, a on da nam szansę wygrać.
-Nemezis- odezwała się moja bogini do drugiej.- Jesteś ciekawym przypadkiem. Najwyraźniej moje wspomnienie odnowiło ci pamięć, ale bez względu na wynik tej bitwy i tak wygram. Bo widzisz moja Atena wymyśliła coś godnego mnie i dzięki temu i tak dostaniemy to co zamierzamy. Dalej, walcz! Ale każdy twój cios i złość będą przybliżały mnie do zwycięstwa. To jest walka w której nie możecie wygrać.
Obydwie wściekłe Nemezis się na nas rzuciły. Pierwszy punkt planu wykonany. Zmieniłam moją formę na człowieczą bogini i chwyciłam berło, które rozbłysło światłem.
-Mądrości ma, pozwól mi wygrać- wyszeptałam i skierowałam je w stronę siostry. Pozwól skorzystać ze swej mocy córze samego Nieba i Stwórczyni i pogrąż tą zuchwałą dwójkę cór pomniejszych bogów.
Strumień zaczął gnieść siostrę, a jej złość rosła z każdą sekundą.
-Jeszcze odrobinę- mruknęłam, po czym dodałam głośniej.- Nie jesteś godna być moim przeciwnikiem! Poddaj się mi!
Nagle moje światło zniknęło, a na jego miejscu była czerń. Zaczęła walczyć na poważnie.
-No w końcu zaczęłaś walczyć- zaśmiałam się pięknym głosem i wyciągnęłam moje dwa miecze.- Może to pora żebym ja też zaczęła.
Otuliło mnie światło, a ja rzuciłam się w jej stronę. Moje dwa ostrza z łatwością przecięły czerń, którą się otuliła siostra, ona w ostatnim momencie uniknęła mojego ciosu.
Teraz, gdy jej złość urosła do maksimum przyzwałam krzesło, nawet nie wiem po co, tak dla zabawy i przybrałam moją zwykłą ludzką postać. Udałam, że nie udało mi się obronić jej niezbyt dobrze wyprowadzonego ciosu i pozwoliłam jej siebie uderzyć. Trysnęła krew, a ja aby zmarnować moje siły cofnęłam się kilka kroków i przyzwałam wielką rezydencje. Zawsze chciałam umrzeć w rezydencji, mimo iż wam się to wyda dziwne.
-Wygrałam- wyszeptałam, siostrze udało się przyzwać tą starożytną moc- Idźcie dalej sami i mnie zostawcie. -Zamknęłam oczy.
Gdy otworzyłam ponownie oczy nie zobaczyłam żadnych niebios, ani podziemi. Byłam sama, a wokół mnie tańczyło światełko.
-Gratulację- usłyszałam głos Ateny.- Teraz twoja grupa przeżyje, a starożytna moc została aktywowana. Kosztowało jednak to ciebie najwyższą stawkę,, twe życie.
-Czyli to koniec?- Zapytałam.- Umarłam i zostanę tutaj na wieki.
-Nie umrzesz- uśmiechnęła się łagodnie.- Moja moc zabierze cię stamtąd i Elfy uratują nasze życie. Wkrótce odnajdziesz resztę, ale potrwa to ze dwa dni, nim się spotkacie.
Zobaczyłam tą scenę oczami siostry, wyglądałam jakbym spała, gdyby nie ta rana.
-Żyję- posłałam jej szept do umysłu.- Do zobaczenia.Obydwie aktywowałyśmy starożytną moc i dzięki tobie grupa przetrwa tą podróż. I... przepraszam, ale taki od początku był mój plan. Od kiedy zrozumiałam sens tej przepowiedni.
-Siostro!- Krzyknęła w umyśle.- Czy to ty? Siostro!
Zniknęłam zbyt wyczerpana żeby jej odpowiedzieć.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz