(Wataha Mroku) od Westa

- Wera? Co tu robisz? Śledziłaś mnie?- wypytywał Stanęła w świetle księżyca zobaczyłem jej zapłakane oczy... Patrzyła na mnie, zły spływały jej jak mały wodospad po puszczku - Co się stało? Czemu płaczesz Wero?- zadałem znów pytanie - Nic nie mów...pokochałam cię, ale widzę ,że jesteś szczęśliwy z Bellą nie chcę psuć ci szczęścia...- odpowiedziała już z niezbyt zadowoloną miną lecz łzy ciągle jej leciały z oczu... Odbiegła w prędkości światła. Potem już w nocy nie dałem rady spać ale musiałem zasnąć.Serce waliło mi jak młot.Wera płakała przeze mnie a ja tego nie chciałem. Rano obudziłem się pierwszy a potem Bella. -Dzień dobry.-uśmiechnąłem się.-Zaraz ruszamy w drogę, masz ochotę coś zjeść? - Nie ma czasu na specjalne śniadanie, złapiemy coś po drodze. Znam fajne miejsce. To kto prowadzi?- zażartowała -Hym...może ty, jesteś lepiej zapoznana. - To chodź- powiedziała i pociągnęła mnie za łapę Szliśmy przez Jasną Polanę. Skakaliśmy przez wysokie zarośla. Wadera zaczaiła się przy krzakach. Pociągnęła mnie za sobą i wskazała łapą wielkiego jelenia. - To nasze śniadanie- powiedziała i skoczyła na zwierzę -Patrz uważaj tylko.-zaśmiałem się. Bella skakała i rzucała sie na cztero-kopytne zwierze.Podbiegłem i rzuciłem się na jelenia, powalając go na ziemię. - Łapanie zwierząt to dla mnie pestka. Nawet tych latających. Zawsze udaje mi się złapać to zwierze, które chcę. Tego ostatniego ptaka nie złapałam przez ciebie.- odpowiedziała Bella i po chwili zniknęła za drzewem -Tak wiem, wtedy był nasz pierwszy wypadek no i...wtedy cię poznałem.-podchodziłem powoli do drzewa - Właśnie- powiedziała Bella i wskoczyła na drzewo -Czemu ode mnie uciekasz? -zaśmiałem się i popatrzyłem na waderę wspinającą sie ku słońcu. - Nie uciekam- powiedziała robiąc minę niewiniątka -Oczywiście...no powiedz.-zacząłem skakać. - Chodź na górę- zachęcała Bella -Już wskakuję.-promienie słońca ogrzewały masz futra, spojrzałem na Bellę ale cały czas myślałem o Werze.- Teraz mi powiesz.-wbiłem pazury w drzewo. - Spójrz na dół. Lubię ten widok- Bella rozglądnęła się rozmarzonym wzrokiem -Jest tu ślicznie i tak wysoko.-rozejrzałem się dookoła.- Ale na pewno oto chodzi? Wszystko w porządku? - Tak, po prostu w lesie zawsze zachowuję się jak dziecko. I to dosłownie. Patrz- powiedziała i przeskoczyła na drugie drzewo- to takie super -Poczekaj, bo zaraz się zwalę.- wysuwałem po jednej łapie.-Zaraz się zwa....le.- padłem na ziemie grzbietem do góry.- Jałć.- jąknąłem ze śmiechem i dmuchną w grzywkę. - Ojć- powiedziała Bella i zwinnie zeskoczyła z drzewa- coś ci się stało? -Nie, tylko łep mnie boli no i...trochę grzbiet.-przewróciłem się na brzuch. - Pokaż- powiedziała Bella z troską- I wybacz -Wybacz? Za co?- spojrzałem kontem oka na waderę. -Że cię nakłoniłam do chodzenia po drzewach- odpowiedziała -To było świetne, musimy to powtórzyć. Nie martw się.- dotknąłem łapą jej policzka. - Dasz radę chodzić?- zapytała -Oczywiście, nie tak szybko jak wcześniej ale dam rade. Do jutra się wyliżę. - To chodźmy- powiedziała wadera i ruszyła. Szła bardzo wolno- pójdziemy najkrótszą drogą -Nie, chodźmy normalną. Nie chce mi się aż tak szybko wracać. - Nie wrócimy aż tak szybko, a idąc tą, którą chciałam pójść musiałbyś wyleźć na drzewo.- wyjaśniła Bella -Znowu drzewa...ok no okay ale wrócimy tu jeszcze kiedyś we dwoje prawda?- uśmiechnąłem się. - Jeśli będziesz chciał- powiedziała Bella - ja las kocham więc żadna siła mnie nie powstrzyma przed powrotem -Ja też, zwłaszcza mroczne i słoneczne miejsca. Dwa przeciwieństwa ale...taki jestem. Pamiętasz tego konia z wczoraj?- zapytałem - Pamiętam, przecież idzie za nami- odpowiedziała Bella -Że co?- zapytał zdziwiony i odwrócił pysk.-Od kiedy? Nie zauważyłem go. Jeśli zależy nam na szybkim powrocie to jeśli da się dosiąść to możemy polecieć na nim do watahy. - Ale nam nie zależy na szybkim powrocie i pegaz ma chorą łapę -Myślałem że się śpieszymy...ah tak, zapomniałem... przepraszam.- odwróciłem się i zerknął na pegaza - Już dochodzimy. Tam jest polana- wskazała Bella na miejsce gdzie między drzewami było już widać fragment polany -No, wróciliśmy. A co teraz będziemy robić?- zapytałem - Ja idę na polane, a Ty wróć z pegazem do bazy, zajmij się jego nogą a potem możesz do nas dołączyć- Bella wyjaśniła, liznęła mnie i pobiegła w kierunku polany.Szedłem już do bazy.W środku zająłem się koniem. Gorzej tylko że nie wiedziałem jakie dać mu imię. -Hym...jak cię tu nazwać?-pomyślałem.-Może Black? Pasuje do takiego czarnego konia. Powoli wychodziłem zza krzaków. Koń został i odpoczywał. Wybiegłem na polanę. Z oddali zobaczyłem Were...i Kandrakara. Podbiegłem do Wery po cichu. -Hej,ciii.-szepnąłem i powoli obudziłem waderę. -Co chcesz?-warknęła smutna. -Chcę pogadać, idziesz?-zapytałem. -Okay.-szła za mną. -Posłuchaj, nie wiem za co wczoraj się rozpłakałaś. Między mną a Bellą do niczego nie doszło...-nie dokończyłem. -Ona powiedziała że cie lubi a może i coś więcej!-warknęła ze łzą w oku. -Tak ale nic innego nie mówiła i...sam nie wiem. Do niczego nie doszło. Nie jesteśmy razem ty wczoraj wpadłaś i...powiedziałaś...nieważne.-spuściłem pysk.-Pamiętasz jak kiedyś spałaś przy mnie ? -No pamiętam a o co ci teraz chodzi?-popatrzyła zdziwiona. -No to jak wtedy do mnie tak szybko wbiegłaś to ja nie spałem. Jak wychodziłam to mnie obudziłaś ale ja udawałem że śpię. Martwiłem się i poszedłem za tobą no i widziałem jak całujesz się z Kandrakarem. Uwierz mi jesteś śliczną i cudowną wilczycą, wiesz....może to nie moja sprawa ale chciałabym żebyś mi odpowiedziała na jedno pytanie: Czy ty i Kandro jesteście razem?-wpatrywałem się w ziemie, machając łapą po piachu.