(Wataha Powietrza) Od Miko

Rozejrzałam się przenikliwie, a kotkę przełożyłam pod gałąź tak by na nią nie padało. Nagle ujrzałam Nemezis. Otępiałam, jednak moje ciało robiło co chciało, krzyknęłam głucho, sama nie wiem co i zeskoczyłam z drzewa. Rzuciłam się na Nemezis, ale przeszłam przez nią. Gwałtownie się odwróciłam, wadera była przeźroczysta i miała smutny wzrok. Z jej ruchów warg doczytałam się ‘Wrócę’, w tym momencie przyjaciółka zniknęła. Stałam otępiale, ale postanowiłam się ocknąć. *Zwidy?* Zapytałam siebie w myślach. Dopiero teraz poczułam ból nóg, były ciemno fioletowe.  Deszcz skończył się, a ja zobaczyłam ciemne niebo. * Muszę wrócić nad ciało Nemezis. * Postanowiłam i ruszyłam, a kotkę poinformowałam we śnie gdzie idę. Po jakimś czasie zauważyłam zauważyłam przerażoną wilczycę biegnącą na ślepo, wpadła na mnie, przez co się przewróciłyśmy.

- Ja.. Ja przepraszam, wybacz mi, to naprawdę… - Mówiła błagalnie wadera, wyglądała na wilka światła.

- Uspokój się, nic się nie stało. – Przerwałam spokojnie. – Mów przed kim tak zwiewasz. – Powiedziałam z promiennym uśmiechem.

- Przed jakimś basiorem, był wściekły i mnie atakował. – dopowiedziała, najwidoczniej ucieszona moją postawą.

- Illuminated…. – Wyszeptałam.

- Co? – Wadera patrzyła się jak bym powiedziała coś mało znaczącego.

- Nic, wracaj do siebie, tu jest niebezpiecznie. – Powiedziałam poważnie.

Wadera nic nie mówiąc wstała z ziemi i machnęła na pożegnanie ręką, co oczywiście odwzajemniłam. Wstałam i ruszyłam w stronę z której biegła wilczyca. Gdy przedostałam się przez nieco roztopiony śnieg, zauważyłam brata siedzącego nad jeziorem.

- Wiedziałam, że Cie tu znajdę. - Powiedziałam łagodnie. 
- Czego chcesz. - Warknął nawet nie podnosząc wzroku.
- Zobaczyć czy mój stuknięty braciszek jeszcze nikogo nie zabił. - Zażartowałam.
Rzucił w moją stronę spojrzenie spode łba.
- Masz szczęście że jesteś moją siostrą. Inaczej leżałabyś już martwa. - Stwierdził chłodno.
- Iluś... – Zaczęłam.
Kłapnął zębami w moją stronę, a ja cofnęłam się o krok do tyłu.
- Illuminated. - Poprawiłam się. - Wiem, że to dla Ciebie trudne, ale nie możesz terroryzować całej Krainy. - Powiedziałam mocno.
- Nic Ci do tego. - Wysyczał.
- I owszem dużo mi do tego. Tak się składa, że idąc tutaj spotkałam przerażoną waderę z watahy Światła.
- No i.? - Wstał i ruszył z głową przy ziemi w moją stronę . Jego oczy cały czas były utkwione w moich oczach. - Masz z tym jakiś problem.?
- Ja.. Nie. Po prostu chcę, żeby mój brat był znowu miły i czuły. Taki jakim go poznałam. A nie bestią beż uczuć. - Uroniłam pojedynczą łzę mając nadzieję, że zrozumie, że nie może tak reagować na czyjąś śmierć.
Jednak on zachował kamienną twarz, odwrócił się i ruszył w stronę lasu.
- No to masz problem. - Rzucił na odchodne i zniknął w lesie. 

Musiałam zostawić go samego chociaż nie chciałam, jednak mój stan nóg nie pozwalał na to, a w dodatku przez całą rozmowę wstrzymywałam krew, by brat nie zauważył, że coś jest nie tak, ja teraz byłam najmniej ważna. Ruszyłam w stronę miejsca gdzie spoczywało ciało Nem, jednak nie mogłam iść, przez co wytworzyłam pod sobą wietrzną podłogę, która mnie unosiła. Gdy dotarłam na miejsce nikogo nie było, lub chowali się w pobliżu. Usiadłam i myślałam nad tym wszystkim, co się wydarzyło. Nagle zauważyłam spadające gwiazdy.

- Nadzieja… - Wyszeptałam sam do siebie.

Nigdy nie wierzyłam w coś takiego jak spełnianie życzeń, gdy się o nie poprosi gwiazdę. Patrzyłam z obojętnością na niebo, ale postanowiłam, raz uwierzyć w gwiazdy. * Niech Nem wróci, a Ilumineted wydobrzej. * Pomyślałam.

- Tylko nie próbujcie mnie oszukać! – Wrzasnęłam zrywając się na równe nogi, przy czym czułam niemiłosierny ból.

* Ehhh, będzie trzeba iść do Ako.* Pomyślałam. Drżąc z zimna i bólu zauważyłam Fujumi.

- Fujumi! – Wrzasnęłam rzucając się jej na szyję jak opętana.

~Wypadało by wrócić w taką pogodę. Twoje nogi nie wyglądają za dobrze, tak samo jak twoja psychika.~ Powiedziała patrząc na moje nogi.

- To nie jest ważne, jutro ruszamy z samego rana, nikt o tym nie ma wiedzieć. – Powiedziałam szeptam.

~Zrozumiałam, a czego szukamy? ~Zapytała.

- Czegoś ważnego. – Powiedziałam z tajemniczym wyrazem twarzy.

~Wskakuj.~ Powiedziała i pokazała głową swój grzbiet.

- Emmm. – Zarumieniłam się.

~ No tak.~ Powiedziała i położyła się tak bym mogła wejść.

Weszłam tak by nie nadepnąć na jakąś część jej ciała. Gdy tylko odpowiednio usiadłam wzbiłyśmy się w powietrze. Włosy, które miałam przemoczone powiewały z lekka. Po kilku minutach byłam pod jaskinią. Wypatrzyłam wiadomość od Nemezis, przeczytałam ja schodząc z Pegaz i weszłam kulejąc do jaskini.

- Pojawiła się. – Usłyszałam głos Ako.

- Masz z tym problem, jak tak to zasuwaj na dwór. – Powiedziałam, stając prosto i cierpiąc z bólu.

- Pewnie masz nadzieję, że wyleczę Ci nogi? To się zdziwisz bo nie. – Powiedziała odwracając się w druga stronę.

Przede mną pojawił się mnich, który od razu wyleczył moje nogi, po czym wziął na barki i położył w moim kącie. Po policzka zaczęła mi spływać krew, którą wytarłam w bladą rękę.

- Pokaż. – Powiedział surowo.

- Nie. – Powiedziałam i schowałam rękę.

Pokazał mi swoją umięśnioną rękę.

- Pokaz, bo sam zobaczę. – Powtórzył, a ja schowałam twarz w ciemnościach, bo z ust zaczął lecieć mi krew.

Złapał mnie za tułów i wyciągną z cienia. Krew lała się jak opętana a ja z powagą udawałam, że przecież jest wszystko dobrze. Wyciągnął moją brudną od czerwieni rękę i spojrzał ostro. Nadal udawałam, że przecież jest ze mną wszystko dobrze.

- Naprawdę nie musisz się kryć, jesteś deli…. – Zaczął mówić.

- To tylko trochę krwi, to teraz nie jest ważne. – Powiedziałam ostro i spojrzałam wrednie na mnicha.

On tylko wytarł mi jakąś szmatką twarz i rękę, a na odchodne wyszeptał:

- Śpij dobrze.